Een stukje geschiedenis in Thailand

Zo het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar dat komt doordat reizen iets heeeeeel anders is dan een vakantie waarbij je kan relaxen. Ik ben er achter gekomen dat reizen eigenlijk heel vermoeiend is en dat het absoluut niet is te vergelijken met een vakantie. Elke dag moet je vaak vroeg op of wordt je vroeg wakker en dan moet je heel de dag van alles doen en dan 's avonds verplicht gezellig doen en rustig aan een biertje drinken en als dan iemand zegt: ik weet nog een leuke plek om uit te gaan, ja dan ben ik ook niet de rottigste om nee te zeggen, dus je ligt ook laat in bed. Eigenlijk ben ik dus gewoon altijd moe hier, maar ja er zijn ergere dingen toch!? Je kan ook gewoon in het koude regenachtige Nederland zitten...

Maar goed, tijd om wat over mijn belevenissen te vertellen. Ik ga het denk opknippen in drie verslagen waarvan dit de eerste is.

Na Koh Phi Phi, ben ik met de nachtbus naar Bangkok gegaan en van daaruit door naar Kanchanaburi. Dit plekje is vooral bekend van de bridge over the river Kwai. Hier heb ik ingechecked in een guesthouse aan de rivier, wat me wel een aardig idee leek. Enig nadeel is dat bij elke longtailboot die langs komt, ik toch wel een beetje zeeziek wordt. Gelukkig is dat alleen overdag, zodat ik 's ochtends fris en fruitig de dag kan starten. De eerste dag ben ik met een public bus naar de hell fire pass gegaan. Dit is toch best indrukwekkend. De hell fire pass staat symbool voor de deathway railtrack tussen Thailand en Burma. Tijdens WO2 zijn hier meer dan honderdduizend POW's en minderheden gestorven om deze spoorweg voor de Japanners te bouwen. Hieronder ook ruim 2.000 Nederlanders uit Indonesie. Het was erg indrukwekkend om over een stuk van deze spoorweg te lopen. Hierna was de dag eigenlijk voorbij, want de bus duurde heen en terug in totaal 4,5 uur. Dit is wel een mooie belevenis om mee te maken, want als je denkt het kan niet gekker, dan stopt de buschauf om een bloemenkrans te kopen die hij voor karma om zijn achteruitkijkspiegel hangt. Maar goede karma heeft hij zeker nodig, want door die bloemen voor z'n neus kon hij de weg niet meer zien. Maar goed, ik ben er nog. De dag erna heb ik een trip gemaakt naar de watervallen van een nationaal park. De klim naar de waterval was vrij pittig, maar wel leuk. Ik heb dit met 2 Amsterdamse meiden gedaan en toen we uiteindelijk boven waren heerlijk in de waterval gezwommen! Het hoogtepunt van de dag was eigenlijk mijn gids en redelijk forse Thaise vrouw die de mooiste dingen in het Nederlands riep. Zo was de treinconducteur net langs geweest en ging ze achter hem staan om vervolgens niet de meeste beschaafde bewegingen te maken en lekker ding te roepen! Heerlijk zeg, wat heb ik gelachen die dag. Met de trein zijn we over de bridge over the river Kwai gegaan en daar uitgestapt, na wat foto's zat de dag erop. 's avonds verandert kanchanaburi in een soort chersonisos, maar in het laagseizoen is dit best triest zonder veel toeristen, Gelukkig was er 1 bar vol, zodat we een paar buckets met SangSom (de meest smerige wiskey van Thailand) konden wegtikken.

De dag erna ben ik richting Ayuthaya gegaan, de oude hoofdstad van Thailand met een hoop ruines van tempels. Ik kwam daar laat in de middag en mocht GRATIS een fiets pakken om nog wat te fietsen, maar dat is na 5en niet een aanrader, want dan beginnen de honden actief te worden. En dat zijn er nogal wat! Ik ben dus een paar keer achtervolgd door zo een smerig hond, niet de meest relaxe momenten, want als je gebeten wordt kan je denk aardig kwartetten met alle ziektes die je daarvan krijgt. De volgende dag een nieuwe poging en dat ging beter, want als het heet is doen de honden niks. Verder is deze plek vooral goed te beschrijven met foto's maar die komen over een paar maanden, als ik weer thuis ben.

De dag erop ben ik naar Sukhothai gegaan, nog een plek die bekend is vanwege oude ruines. Hier ben ik 's avonds Martin en George tegen gekomen, 2 Oostenrijkers waar ik tot aan Laos mee samen reis. Maar na 's avonds lekker gegeten te hebben zijn we de volgende dag wederom op een fiets, 16 km naar het historisch park gaan fietsen. Heerlijk in 35 graden met een luchtvochtigheid van 90%, dus drijfnat daar aangekomen, al moet ik er wel bij vermelden dat het de fietstocht waard was, want nu zagen we iets van het echte Thailand. Daar wederom heel de dag ruines bekeken en dat was het dan wel. Klink niet heel enthousiast en dat klopt, ik vond Ayuthaya toch mooier om te zien.