Warmly welcome & take care of tourists

Hallo allemaal!

Hier een nieuw reisverslag van mijn avontuur in Myanmar. Het is te hopen dat het leger geen censuur pleegt en dat jullie alle details tot jullie krijgen.

Ik denk dat het voor dit land op z'n plaats is om een serieuze alinea toe te voegen. Allereerst de titel, deze slogan zie je overal in Myanmar en er wordt zeker goed voor ons gezorgd. Zo wordt elke avond aan de regering doorgegeven in welk hotel we slapen. Ook is iedereen hier heel erg aardig en behulpzaam. Ze zijn hier duidelijk nog niet gewend aan toeristen, want als ik in m'n eentje een kamer neem, dan wordt het tarief voor de 2-persoonskamer gewoon gehalveerd.

Maar goed laten we bij het begin beginnen. Nadat ik in Bangkok alles had geregeld, visa en vele dollars en een vlucht kon de pret dan eindelijk gaan beginnen. En die begon in Yangon al meteen met het zoeken naar een hotel. Doordat er hier door het hele land te weinig hotels zijn, of teveel toeristen zijn ten eerste de prijzen vrij hoog en ten tweede veel hotels helemaal vol. Ik ging vanuit het vliegveld naar de taxistandplaats en zei dat ik in het centrum wilde slapen. Het feit dat ik een bagpack droeg en niet de schoonste kleren droeg waren voor hem geen reden te denken dat ik weinig geld had. Het eerste hotel waar hij me bracht kostte slechts 280 dollar, net een paar tientjes boven mijn budget. Na nog wat rond te hebben gereden heb ik uiteindelijk een plek voor 6 hele dollars gevonden wat nog aan de hoge kant was voor wat ik kreeg. De eerste dag maar naar de swedagon pagoda, de belangrijkste plek voor boedisten in Yangon. Hier kwam het eerste probleem al, de romaanse tekens kennen ze hier niet heel druk en alles is in een soort van hindi geschreven. Gelukkig werd ik in de goede bus geholpen en werd zelfs m'n busticket betaald! Nou zo zie ik het maar graag, ik hou meteen al van dit land. De rest v/d dag heb ik rustig de pagoda bekeken, in het park gezeten en typisch burmees gegeten. Burmees eten houdt in rijst met heel veel bijgerechten. Veel groentes en vooral veel bonen. Dus je verwacht dat het dolle pret wordt in het kleine kamertje, maar mijn Aziatische maag kan tegenwordig overal tegen! 's Avonds ben ik in een beergarden aangeschoven bij een paar locals die prima Engels spreken. Dat was een gezellige avond en bij het afrekenen kon ik me ook uitleven. Want hier maken ze 2 kusgeluidjes om de aandacht v/d ober te trekken. Dit heb ik dus heel mijn trip door Myanmar ook gedaan, ik moet denk alleen oppassen dat ik die gewoonte niet mee naar huis ga nemen ;)
Dag 2 in Yangon heb ik een beetje door de stad gelopen en naar wat koloniale gebouwen e.d. gekeken om vervolgens 's avonds met de nachtbus naar Mandalay te gaan.

De nachtbus is ook een avontuur op zich, ik had al gehoord dat het in de nachtbussen van Myanmar aardig koud was, maar ik dat zelfs een ijsbeer het koud had gehad in deze nachtbus. Ik was redelijk voorbereid door in een lange broek en een vest aan te komen, terwijl het buitne 35 graden is, maar ik zag de locals met mutsen en vele dekens. Gelukkig kreeg ik een deken v/d busmaatschappij, waardoor ik het toch niet heel koud had. Voor degene die het wel koud hadden werd er hardverwarmende karaoke opgezet met het volume op maximaal! Een aparte ervaring dus.

Mandalay was heel anders dan Yangon, hier zijn brommers wel toegestaan dus het is een drukke smerige stad dus toen ik hoorde dat er de volgende dag een festival was in een plekje op 2 uur rijden, ging ik er de volgende dag vandoor. Het ballonfestival is een aardig populair festival, want in het normaal rustige Pwin Oo Lwin waren wel meer dan 100.000 mensen bijeen. Wat zorgde voor een grote chaos op de wegen. Ik ging heen met de pick-up truck maar het dak hiervan was op de hoogte gemaakt zodat locals rechtop konden zitten. Mij lukte dit niet, dus ik op het dak tussen de monniken. Eenmaal aangekomen met pijn en moeite een hotel gevonden en achterop de brommer wat rondgekeken. 's Avonds kon het echte spektakel beginnen! Het was megadruk op het festivalterrein en er waren grote tribunes gebouwd om naar de ballonnen te kijken. Het schijnt dat er jaarlijks rond de 10 mensen dood gaan bij dit festival en dat kon ik na een tijdje goed begrijpen. Ze hebben hier kleine luchtbalonnen met daaronder een flinke kist met vuurwerk. Een goed idee, maar dan de uitvoering. Zodra er genoeg warme lucht in de ballon zit, zodat deze kan opstijgen wordt het vuurwerk aangestoken. Uiteraard zit daar geen lange lont aan zodat het nog een minuut duurt voordat het vuurwerk afgaat. Nee dat gaat binnen 10 seconden af als de kist net een meter v/d grond is. Maar oke dat hoeft geen probleem te zijn als het vuurwerk maar netjes omhoog schiet, maar daar gaat het nou net mis. Het vuurwerk schiet volop omlaag en het is dus eigenlijk een soort slagveld beneden. Ik sta rustig een filmpje met m'n camera te maken als er 3 pijlen naast me in de grond knallen, niet zo vreemd als er dan een beetje paniek uitbreekt. Nou dat gebeurde dus zo'n beetje elk uur als er weer een nieuwe ballon de lucht in ging. Maar ik moet zeggen, ik heb echt genoten.

De dag na het festival met de trein naar Hsipaw om een trekking naar de stammen daar te maken. De trein was ook weer een aparte ervaring, want naast dat deze heel erg langzaam gaat, gaat die ook op en neer een heen en weer. Nooit geweten dat dat kon in een trein. In Hsipaw een tweedaagse trekking gedaan met een homestay. Ik zat in een leuke groep en had 2 goede en leuke gidsen, dus dan is de trekking al snel geslaagd. Enig probleem was dat we de 1e dag ruim 8 uur moesten lopen en dat mijn voeten niet gewend waren aan zo'n lange tijd in schoenen. Dus ik had een paar kleine blaren, maar dat kon de pret niet drukken. Eenmaal bij de homestay aangekomen denk je, nou dat is nog eens leuk samen eten en slapen met de lokale stam. Nou ik kan je vertellen dat ik weleens betere nachten heb gehad. Al stopte de baby eenmaal met huilen, dan begon er buiten een kat de miauwen. Dus een erg lange nacht heb ik niet gemaakt. Na de trekking moest ik weer terug naar Mandalay, hier heb ik een dagje de omgeving verkend met een gids en heb denk ik 1 v/d mooiste zonsondergangen ooit gezien bij de U Bein Bridge. De dag daarna de bus ingewisseld voor de boot en lekker in het zonnetje een dag naar Bagan gevaren.

De boot was vrij prijzig en toen ik dan ook aankwam op deze boot, keken alle andere toeristen me een beetje vreemd aan, maar daar heb ik me natuurlijk niets van aangetrokken. Doordat we aan het einde v/d dag aankwamen in Bagan heb ik die dag niets hiervan gezien, wat de volgende ochtend eigenlijk een stuk beter maakte. Ik ben samen met 2 Polen die ik had ontmoet heel vroeg uit bed gegaan om de zonsopgang te zien. In het donker naar een grote pagoda gefietst die een goed uitzicht bood. Eenmaal boven was het wachten tot het licht werd en ik moet toch zeggen dat ik een traantje moest wegpinken: vlieg in m'n oog. (sorry de grappen worden er niet beter op!) Maar ja het is niet te beschrijven hoe mooi het is. In de hele omgeving zie je duizenden pagoda's tempels en stupa's staan. De rest v/d dag hier rondgefietst en veel tempels en pagoda's bekeken. Ook is het mogelijk om een luchtballonvlucht boven Bagan te doen, deze zijn echter maanden van te voren volgeboekt. Dus toen ik het aan de chef van mijn hotel vroeg, zei hij dat hij een poging zou wagen, maar kwam niet met goed nieuws terug. De volgende dag weer gevraagd, maar wederom nog steeds helemaal vol. En toen was pakjesavond aangebroken en ineens stond hij lachend achter me en zei dat er 1 plekje was vrijgekomen. Dus ik had eindelijk ook eens een keertje geluk. Het kostte me wel een rib uit me lijf, maar goed de eerste keer in een luchtballon is toch niet vervelend boven Bagan. De volgende dag dus wederom vroeg eruit, want de luchtballon vertrekt om half 6 de lucht in. We werden ontvangen met koffie en koek en na een korte instructie werden de ballonnen opgeblazen. En toen ging de pret beginnen. Ik kan het eigenlijk niet beschrijven hoe vet dit was, dus dat doe ik ook niet. De foto's laten dit een beetje zien (er staat er nu 1 op facebook). De vaart werd afgesloten met een champagneontbijt dus ligt aangeschoten moest de dag voor mij nog beginnen.

Na 2 dagen Bagan volgde een reisdag naar Kalaw om van daaruit een 3-daagse trekking naar het Inle Lake te maken. Zoals al eerder gezegd een trekking wordt gemaakt door de mensen en net aangekomen in Kalaw ontmoette ik daar 2 Canadese dames (Tamara en Denise) die ik al eerder had gesproken en dit waren twee mooie figuren die gegarandeerd voor een hoop gezelligheid en humor zouden zorgen. Dus met hun me ingeschreven voor een trekking en samen met een Frans koppel gingen we op pad. De sfeer tijdens de trekking zat er goed in en we hebben echt heel veel gelachen, zeker toen Denise in slowmotion onderuit ging! Er is nou eenmaal geen beter vermaak dan leedvermaak. Na 3 dagen wandelen kwamen we bij het Inle Lake aan en zijn we met de boot van het zuiden naar het noorden gegaan. Het meer is vooral bekend vanwege de aparte manier van rooien v/d vissers en de floating gardens.
Na een dagje hier te hebben besteed, zijn we met z'n 3en doorgegaan richting het zuiden. Na wederom een nachtbus met een temperatuur beneden het vriespunt kregen we te maken met het volgende vreemde fenomeen hier. Een nachtbus die om half 3 's nachts op de plaats v/d bestemming aankomt. Lekkere tijd! We hadden echter geluk en konden met een pickup door naar de golden rock. Hier kwamen we 's ochtends dan ook vroeg aan en na een ontbijt zijn we met een truck omhoog gegaan. Iedereen moest in de laadbak v/d truck zitten, waar ze houten planken met kussens hadden neergelegd en toen ging de achtbaan rit beginnen. De truck ging zo hard en snel mogelijk de berg op en nam de bochten goed scherp. Zo kwam het dus een paar keer voor dat ik naar achter viel zo op de schoot van een Burmese schone... De golden rock is een grote gouden rots die na deze rit bereikt kan worden door een uur super steil omhoog te lopen in de hitte, maar het was het op de een of andere manier toch waard. Daarna door naar Hpa An een plaatsje met mooie rijstvelden en limestone bergen. Hier hebben we een mooie dagtocht gedaan door de omgeving. Ik ga nu even wat snel door de stof heen, maar wie weet volgt er de volgende keer wel een toevoeging. Al denk ik het niet. Na een uitstapje zuidwaards ben ik weer teruggekeerd naar Hpa An om daar 2 bergen te beklimmen en bij de hoogste berg bovenop in het klooster te slapen. Het uitzicht en de zonsondergang waren hier machtig mooi! De volgende dag was het tijd om weer terug te gaan naar Yangon en de dag erop vertrek ik naar Bangkok om de volgende dag richting Hanoi te vliegen!

Dan het weer hier, dat is ook niet echt afwisselend; 24 dagen zon, 1 dag bewolk en 0 dagen regen.

De menukaart is ook altijd weer dolle pret. De beste die ik onthouden heb zijn streamed rice of gebakken rijst met een katholiek. Je krijgt toch de neiging dat laatste te bestellen om te kijken wat je werkelijk krijgt.

Kortom een geweldig land met hele vriendelijke en behulpzame mensen, maar toch ook heel anders dan de rest van Zuidoost Azie.